De geboorte van lokale anesthesie
Het eerste plaatselijke verdovingsmiddel was cocaïne, waarvan de verdovende eigenschappen bij toeval in het laboratorium werden ontdekt. Het gebruik ervan betekende het begin van een nieuw tijdperk in de geneeskunde en tandheelkunde en maakte pijnloze operaties mogelijk. Sindsdien zijn verdoving moleculen aangepast om het risico op afhankelijkheid te elimineren en tegelijkertijd hun effectiviteit te optimaliseren.
Chemische structuur en werkingsmechanisme
Plaatselijke verdoving moleculen hebben een chemische basisstructuur die bestaat uit drie belangrijke elementen:
- Aromatische ring : belangrijk voor binding aan receptoren.
- Tussenliggende keten : flexibiliteit en ruimte tussen de andere elementen.
- Tertiair ammonium : bindt aan plasma-eiwitten en doorkruist membranen.
Het belangrijkste werkingsmechanisme is het blokkeren van natriumkanalen, waardoor natrium niet in zenuwvezels kan binnendringen en de overdracht van pijn wordt vertraagd of voorkomen.
Categorieën lokale anesthesie : Esters vs. Amiden
Esters (Tetracaïne) : Deze hebben over het algemeen een kortere werkingsduur vanwege hun hydrolyse door esterases die aanwezig zijn in plasma. Ze zijn historisch gezien oudere moleculen en worden tegenwoordig minder vaak gebruikt voor langere procedures.
Amiden (Lidocaïne en Articaïne) : Deze modernere moleculen hebben een langere werkingsduur. Ze zijn beter oplosbaar in lipiden, wat betekent dat ze krachtiger zijn en langer werkzaam blijven dan esters. Moleculen zoals lidocaïne en articaïne zijn voorbeelden van amiden die veel gebruikt worden in de tandheelkunde.
Eigenschappen :
Oplosbaarheid in lipiden en binding aan plasma-eiwitten : Belangrijke parameters die de werkzaamheid en duur van de werking bepalen. Een hoge oplosbaarheid in lipiden en een hoge bindingscapaciteit verhogen de werkzaamheid en duur van het verdovingsmiddel, maar kunnen ook de toxiciteit verhogen.
- pKa : De pKa beïnvloedt het vermogen van de molecule om zenuwmembranen te doorkruisen. Een pKa dicht bij de fysiologische pH bevordert een niet-geïoniseerde vorm van de molecule, waardoor deze gemakkelijker door de membranen gaat.
- Vasoconstrictie : Toevoeging van vasoconstrictoren zoals adrenaline aan het lokale verdoving preparaat verlengt het effect door de systemische verspreiding van het medicijn te verminderen, wat vooral nuttig is bij tandheelkundige ingrepen.
